De 45e ronde om Texel, avontuur & teamwerk!
Door Ludvig Daae
Wat een race! Zon en veel wind waren dit jaar de ingrediënten voor een uitdagende race in de 45e editie van de ronde om Texel. Samen met Leon van Dalfsen als stuurman gingen we op de NED 112 de uitdaging aan. Het was vroeg opstaan, want hoog water bepaalt de starttijd – zonder hoog water geen ronde om Texel.
Met gezonde wedstrijdspanning, en flinke wind in ons gezicht bouwden we onze boot op. Na de laatste instructies tijdens de schippersmeeting, snelden we ons naar de boot om het water op te gaan. Flinke branding in combinatie met de wind maakte het afvaren uitdagend. Eerder zagen we al enkele pechvogels die in de branding waren gecrashed. Dus met volle concentratie de branding richting de startlijn om de beste positie op de lijn te bepalen.
Omstreeks 9:30 klonk het startsein. Vol gas onder spi over de startlijn richting de vuurtoren. “De harde wind leek mee te vallen”, zei ik nog tegen Leon. We bleven dicht onder de kust, terwijl andere boten flink de zee op waren gevaren. Bij de vuurtoren passeerden we de eerste gate. Het eerste stuk met spi ging fantastisch, we lagen goed in de race maar er was nog wat te winnen.
Van de vuurtoren naar de VC zeilden we halve wind. In volle concentratie om de boot te balanceren en te laten vliegen gingen genoten we van dit stuk. In de statistieken bleek dat we op een zeker moment de 20kn hadden aangetikt. Als 17e boot om de VC, niet slecht, maar er was meer te winnen!
De volgende uitdaging was de gate bij Oudeschild. Het werd een zwaar stuk met hakken in de golven en de sterke stroming. Door goed te kijken naar de stroomrafels en dicht bij het eiland te blijven konden we onze positie verder verbeteren. We haalden een flink aantal teams in, en lagen ineens op de 5e plek in het veld. Een geweldige teamprestatie, maar er was geen tijd om te genieten – de strijd ging verder richting het Molengat. De golven waren hoog, maar het zonnetje scheen, wat zorgde voor een heerlijk contrast.
Na de gate bij T2 richting de finish. Zodra we koers zetten, voelde je de versnelling van de boot. Dit werd knallen naar de eindstreep. We overwogen nog kort om de spi te hijsen, maar besloten het niet te doen. De wind trok nog verder aan en ik stond achterop de boot, vol in trapeze, terwijl wij continue ladingen zeewater over ons heen kregen. Hoge golven en gemene windvlagen dat maakte dat we naar de finish verlangden. Maar… toen gebeurde het – een combinatie van een hoge golf en een vlaag maakte dat we om gingen. Leon plonsde in het water en ik stond nog bovenop de boot! Die zwempartij hadden we niet ingecalculeerd, en daar ging onze mooie plek…
Snel zetten we de boot weer recht en zeilden richting de finish, waarbij we nog enkele boten inhaalden. Als 18e kwamen we over de streep, vol adrenaline; we hadden alles gegeven.
Nadat we de boot op de kant hadden gekregen, met hulp van clubgenoot Pierre, liepen we richting Hans en Marius om te horen hoe het bij hen was vergaan en om hen te feliciteren met hun overwinning. Wat een topprestatie NED 77!
De 45e Ronde om Texel: een onvergetelijk avontuur vol zon, wind, teamwork en adrenaline!
Al snel nam de wind toe en moesten we extra scherp zijn bij het gijpen, want een ongeluk zit in een klein hoekje. Na de eerste gate was het halvewindse rak een genot; vlak water en flinke windvlagen zorgden voor hoge snelheden. We haalden wat in op de Beckers en net voor de VC-boei haalden we Willie en Arthur in. Dit duurde echter niet lang, want binnen enkele minuten kwamen ze als een raket voorbij op het aandewindse rak. Ze liepen hoger en harder, dus tijd voor aanpassingen aan onze trim. Uiteindelijk bleek de stormstand het beste te werken.
Tijdens de vele tackjes kwamen we terecht in een groepje van vier à vijf boten waarbij we af en toe van positie wisselden. Intussen maakten we ons mentaal klaar voor de ‘Razende Bol’, die gelukkig minder razend was dan we vooraf hadden gedacht. We gingen als eerste boot van ons groepje door de laatste gate en liepen op het halvewindse rak nog wat verder uit. Een duikbril was trouwens geen overbodige luxe geweest op dit rak. Na de finish moesten we nog even de focus houden op het heel terugbrengen van de boot en daarna konden we bijkomen en vieren dat we de tocht, op één gebroken elastiekje na, met een mooi resultaat hadden volbracht. Op naar volgend jaar!
