Hoe het begon
Op 2 oktober stuurt Tom Siebels mij een app door van Theodoor Gijsbers over de Martinique Cata Raid 2025. De app van Theodoor meldt 22 teams, waarvan 3 Nederlands, terwijl er minimaal 39 nodig zijn om het evenement door te laten gaan. “Het kan wel eens de laatste zijn, of erger nog, de afgelopen editie was de laatste” schrijft Theodoor. Tom vraagt of dit (de MCR) niet wat voor mij was. De bedoeling van zijn vraag is mij nog niet geheel duidelijk. Tom en ik kennen elkaar van het cat zeilen, maar ook uit de tijd dat Tom zijn eerste zeillessen had in Zeewolde in een optimist.
Een paar dagen later hebben we telefonisch contact en we hebben beiden wel zin om dit evenement samen te varen. Na afstemming met Rinze Vallinga (de mede eigenaar van onze F18, NED 1929) schrijven we ons in voor het evenement. Rinze twijfelt nog. Duidelijk is dat ik in ieder geval ga. Uiteindelijk besluiten Tom en ik om het evenement samen te varen. We plannen wat trainingsdagen op het Haringvliet samen met Ad en er wordt eind oktober een voorbereidende call ingepland met een aantal mensen die al eerder mee hebben gedaan. Dit zijn Ad Noordzij (NED 15, samen met Bastiaan Tentij de winnaar van 2024) en Willy van der Heijden en Arthur Moerman. Willy en Arthur doen al voor de vierde keer mee en Ad en Bastiaan zijn de enige andere Nederlanders die ook al een keer eerder mee hebben gedaan. Zij voorzien ons van zinvolle informatie over allerlei praktische zaken, van het boottransport tot de route en wat je allemaal kunt verwachten. We krijgen er zin in!
En we zijn niet de enigen. Het lobbyen van Theodoor heeft gewerkt. Wik Becker vaart met Cyril Calis op de NED222 (Akurra), Ad Noordzij met Valentijn Grosman (Akkura), Maud van Torenburg en Theodoor Gijsbers met de NED 51 (Nacra Evolution), Vladimir Voulte en Jean Pierre van Beers met de NED 333 (Nacra Infusion), Robin Mineur en Frank de Waard met de NED 4 (Nacra Evolution) en Anna Kram en Matthijs Spek met de F16 NED 12 (Nacra). Met in totaal 8 Nederlandse teams en Bastiaan Tentij die met Matthieu Marfaing op de USA 108 vaart (Cirrus R2) is ons kikkerlandje dit jaar toch goed vertegenwoordigd.
Martinique en de 10e editie van de Cata Raid
Martinique is een eiland in het Caraïbisch gebied en een Frans overzees departement. Het ligt ten zuiden van Dominica en ten Noorden van Saint Lucia behorende tot de bovenwindse eilanden. Martinique is ongeveer 80 km lang en 35 km breed en heeft een oppervlakte van ruim 1.100 km2. Ter vergelijking, Texel is ongeveer 24 km lang en 10 km breed en heeft een oppervlakte van 170 km2. De noordelijke kustlijn van Martinique heeft steile kliffen en naar het zuiden worden deze lager. Bij Fort de France (de hoofdstad) en bij Le Marin aan de westkust zijn grote baaien. Koraalriffen, landtongen en inhammen omzomen de oostkust. Het eiland is heuvelachtig/bergachtig met drie hoofdmassieven. In het noorden een actieve vulkaan van 1.400 m hoog, Mount Pelée. In het midden het Carbetgebergte (1.195m) en in het zuiden Mount Vauclin (504m). De heersende wind is een NO passaatwind van ongeveer 20 knopen. De windrichting en snelheid wordt lokaal stevig beïnvloed door de gebergtes, luwtes en thermische effecten.
De Martinique cata raid wordt dit jaar voor de 10e keer georganiseerd door de lokale zeilvereniging Club Nautique Wind Force. Het is een wedstrijd in 5 etappes rond het eiland. Van iedere etappe wordt de tijd bijgehouden en degene met de snelste totaaltijd wint. Dit jaar doen er voor het eerst ook Wingfoilers mee. In totaal 9, voornamelijk uit Frankrijk. Voor de Wingfoilers een unieke lange afstandsrace.
Voor de catamarans zijn er in totaal 34 teams uit 6 verschillende landen, voornamelijk Frankrijk, Nederland en België. Nieuw in het programma is een geplande oversteek van Martinique (Le Marin) naar Saint Lucie, het volgende eiland ongeveer 20 mijl ten zuiden van Le Marin. Dit komt in plaats van de rustdag die in eerdere edities in het programma zat.
Het evenement wordt door veel verschillende partijen gesponsord. Hierdoor is het voor zo’n soort evenement relatief goedkoop. € 1.300,- voor de boot en bemanning (2 personen) inschrijving, boottransport, accommodatie, één keer per dag eten en drinken, transfers over het eiland en een slotfeest. En daarvoor zeil je dan 7 dagen in een schitterende omgeving met een temperatuur tussen de 25 en 30 graden en een watertemperatuur van ongeveer 25 graden, en met (normaalgesproken) ongeveer 20 knopen wind.
De organisatie maakt het nog even spannend door eind november nog een bericht te verspreiden dat vanwege wegvallen van een belangrijke sponsor het niet zeker is dat het evenement door zal gaan. Op 2 december krijgen we het verlossende bericht dat het definitief door gaat. Nog even is de vraag of we nog extra moeten betalen, maar dat is door een gulle donatie (waarvoor dank!) ook niet meer nodig.
Voorbereiding en Heenreis
Voordat je op Martinique kan gaan zeilen moet er heel veel gebeuren. Papieren, verzekering, meetbrieven, conformiteitsverklaring, gegevens voor het ATA Carnet etc. Vooral de verzekering blijkt lastig, maar uiteindelijk krijgen we dat allemaal geregeld. Ook moet de boot gedemonteerd worden en alle spullen ingepakt. De kist mag niet mee en we stemmen onderling af over reserveonderdelen. Want je wilt niet stranden met een gebroken spiboom of crossbar en dan het evenement niet uit kunnen varen omdat je geen reserve hebt. Via Niels de Haas lenen we wat reservespullen van Floris, zoals een spiboom en joystick. Waarvoor dank!
Dan is het wachten op bericht uit Frankrijk over wanneer de boot in Gravelines (nabij Duinkerken) afgeleverd kan worden om in de container te laden. Op 8 december krijgen we bericht dat ergens in de week voor kerst de container geladen kan worden. De exacte datum is nog niet bekend, en dat is voor sommigen spannend in verband met plannen voor de wintersport. Uiteindelijk komt het verlossende bericht een week vantevoren en wordt ons verteld dat we op 19 december om 11.00 kunnen laden. In drie uur tijd moeten 12 catamarans plus alle spullen geladen worden. Dus ’s ochtend om 4 uur in de auto op weg naar Gravelines. Het laden van 12 complete cats in een 40 ft container is best een chaos. Iedereen doet zijn best om het netjes te laten verlopen, maar het is een heel stressvol gedoe. Het lukt om in drie uur tijd alles in de container te krijgen, en de deuren te sluiten. Hij zit ramvol! Zo, deze eerste etappe van het avontuur is gelukt.
Eind januari reizen we via Parijs naar Forte de France op Martinique. De teams hebben verschillende heenreisdata, maar uiteindelijk is vrijwel iedereen vrijdag 24 januari op Martinique. Vladimir en JP krijgen op 22 januari nog een rolberoerte als ze ontdekken dat ze de spreaders zijn vergeten. Er wordt driftig ge-apt en gebeld en uiteindelijk lukt het ze om ter plekke een paar spreaders van een oude mast te halen die passen. Wij kunnen de extra spreaders die we inmiddels klaar hadden liggen via NdH dus toch thuis laten. Wij reizen samen met Wik en Cyril en hebben een prima vlucht met een overstap in Parijs. Op het vliegveld worden we opgehaald door Frank en als we aankomen in onze villa staat het eten klaar. Heerlijk! Later in de week zullen Frank en Robin ons ook nog verrassen met een heerlijke BBQ.
We verblijven met vier Nederlandse teams en een Frans Team in een prachtige villa aan het water ongeveer een half uur rijden bij Le Robert vandaan, waar de locatie is van de watersportvereniging Club Nautique Wind Force waar de boten liggen. Een prachtig huis met mooie terrassen, een zwembad(je), drie badkamers en een schitterende tuin aan een grote baai. Het Franse team bestaat uit Stephan en Olivier. 67 en 69 jaren jong en naar later blijkt nog heel fit.
Bootopbouw
Op zaterdag 25 januari gaan we naar de zeilclub waar de container staat. Een aantal boten zijn er al uit en Vladimir en JP gaan alvast een lekker baantje zeilen in de baai. Wij zijn samen met veel anderen zo’n beetje de hele dag bezig om de boot weer helemaal zeilklaar te maken. Een warm en soms natte klus met de zon die afgewisseld wordt met regenbuitjes. De formaliteiten rondom de boot worden afgewikkeld met de meter Steve Strouble, een oude bekende in de F18 wereld. Samen voldoen wij net niet aan het minimale bemanningsgewicht van 150 kg, dus we moeten extra gewicht aan de dolphinstriker monteren. Gelukkig hebben Arthur en Willy een collectie compensatiegewichten bij zich, waarmee de ontbrekende 1,5kg aan kunnen vullen. Verder is alles helemaal in orde en de bootpapieren die we nog in een mapje thuis hebben liggen blijken gelukkig niet nodig.
Dag 1 Zondag 26 januari: Practice Race 16 mijl
De laatste klusjes worden aan de boot gedaan. Om 12 uur briefing. Rond 14.00 eerste start met rond de 18 knopen wind. Een mooie up down baan, waarvan de bovenboei net buiten de baai ligt als voorproefje op wat ons te wachten staat de rest van de week (golven). De boot is helemaal in orde en wij zijn in vorm. Een mooie wedstrijd, maar we varen zeker niet vooraan. We hebben heerlijk gevaren en met een 11e plek van de 17 zijn we tevreden. Nipt achter Maud/Theodoor en Willy/Arthur. Robin en Frank varen vooraan en finishen conform traditie net buiten de finishlijn. Dit levert ze een DNF op, maar ik vind het nog steeds een prestatie om trots op te zijn! Die 17 die ik net noemde klopt dus ook niet helemaal, maar dat mag de pret niet drukken.
Wat een prachtige omgeving, met de bergen van het eiland om ons heen, blauw water, ondieptes en verder op zee brekende golven op het rif. Een goede opwarming en voorbereiding voor de dagen die komen gaan. Moe, maar voldaan komen we van het water af. Klussen nog wat aan de boot en ’s avonds bereiden we met de andere zeilers in ons huis de dag die komen gaat voor.
Dag 2 Maandag 27 januari: Le Robert – Précheur 41 mijl
De start van de eerste race dag is spannend. Er staat kneiter veel wind, maar niet zoveel golven want we zijn nog in de baai. Eerst een heel stuk upwind. Dan op open zee bijna halve wind racen door steeds hoger wordende golven en de wind neemt ook niet af Daarna kunnen we iets afvallen en racen we met een snelheid van 18 knopen plus de golven op en af. Het kost moeite om de boot niet te laten duiken en één duik wordt ons fataal. We gaan om en de tillerbar breekt. We besluiten om zonder tillerbar verder te varen, wat uitdagend is. Na een tweede keer omslaan raken we met de top van de mast en een trapezedraad vast in een visnet. Na een uur vechten lukt het uiteindelijk met hulp van de rescue om ons te bevrijden uit het net en varen we verder. Het waait nog steeds veel te hard en eigenlijk moet het grootzeil eraf. Dit krijgen we alleen niet voor elkaar.
Na nog twee keer omslaan zwemt Tom naar de top van de mast en maakt de val los, waardoor het zeil kan zakken. We zetten de boot overeind en halen het zeil naar beneden. Halverwege blijft hij helaas haken aan de losgetrokken trapezedraad en we krijgen hem met geen mogelijkheid verder naar beneden.
De rescue besluit om ons te gaan slepen. Dat is uitdagend, met het zeil nog half gehesen. Met zo’n 15 knopen surfen we achter de rescue aan met een dubbel lange sleeplijn. En met alleen het halve grootzeil surfen we soms een golf af, waardoor we de rescue bijna inhalen. Eénmaal om de bocht valt de wind en golven weg en komen we aan in Precheur. Een zwart vulkanisch strand met stenen. We zijn doodop en het huilen staat ons nader dan het lachen. Gelukkig staan de hulptroepen voor ons klaar om ons op te vangen. En, we hebben het gehaald. We halen de zeilen van de boot en gaan eerst even een hapje eten. Na afloop van iedere track staat er eten klaar voor iedereen. En na zo’n uitputtingsslag heb je echt wel trek. We komen hierdoor ook een beetje bij zinnen en horen van de anderen hoe ze gevaren hebben. Een aantal is het gelukt om het zeil eraf te halen en op de fok verder te varen. Bij Wik en Cyril was de ook tillerbar gebroken. Sommigen hebben later het zeil weer gehesen en anderen lukte dat niet meer omdat de val in de top zat, en die zijn met de spi verder gevaren.
Anderen hebben het probleemloos gezeild, maar dat waren er uiteindelijk niet veel en vrijwel iedereen is één of meerdere keren omgeslagen. Frank en Robin ook drie keer, maar wat helemaal een prestatie van formaat is dat Frank deze zware etappe met een kapot trapezevest vaart. Het stiksel was losgegaan, waardoor hij over één boeg eigenlijk alleen nog maar aan zijn armen kon hangen. Er is ook een mast gebroken en een boot kapot. Best wel een veldslag. Niet alleen bij ons. Maar het was ook spectaculair en genieten. Dit blijkt wel uit het volgende relaas van Maud:
De eerste etappe was verreweg het meest spectaculair. Het was de langste, meest gevarieerde en zwaarste etappe.
Vanuit le robert de baai uit, upwind naar het noorden, de golven zijn hoog , dan afvallen tot halve wind, de golven zijn hoger en spits. Het is superspannend , heel moeilijk, maar ook heel erg leuk. De spi komt erbij, we gaan zo hard, toch is het door de grote rollers moeilijk om de snelheid goed te gebruiken, ik baan me een weg door de golven. Steeds naar het laagste punt sturen, zegt Ad. Dat helpt. Links is de grote vulkaan. Ik zie hem af en toe maar heb mijn aandacht continu bij het zeilen. We naderen de westelijke punt, we gijpen en slaan om. Stom, er is veel wind, maar dit had niet gehoeven. We zijn snel weer overeind en varen richting kust, door de gate, en dan gebeurt het. Er is een keuzemoment: terug de zee op of blijven we onder de kust. Dat doen we. Links kijken we tegen een hoge zwarte rotswand aan. De wind valt een beetje weg, dat wilden we toch? Maar verderop zie ik het schuim over het water kolken langs de rotsen. Ik ben op alles voorbereid: zit klaar voor een tack, gijp of om elke moment alles los te gooien. Dan dondert de wind naar beneden, en klapt de boot voorover en door. Even ben ik los van de boot, dan kunnen we erop klimmen en trekken we hem recht: eerst op zijn kant en dan overeind. Dit gebeurt nog een keer ook al wil ik het niet, het voelt onvermijdelijk. Volgende keer dus toch de zee op. De finish is in zicht en dat is maar goed ook. Alle energie is op. Er volgen nog 6 prachtige dagen, maar deze etappe is zomaar mijn top 10 binnen gevaren en ga ik nooit vergeten.
Ad en Valentijn lukt het om na het ronden van de baai op het spi-rak van een 7e naar een 1e plek te varen en als één van de weinigen in één rak naar het noorden te crossen zonder de spi te hoeven droppen. Echt kicken. Later gaan ze bij een slechte gijp om, waarbij Valentijn de boel nog probeert te redden door naar loef te gaan om de boot recht te houden. De boot draait dan helemaal door, maar ze krijgen de boot weer recht en varen door. Uiteindelijk slaan ze nog drie keer om en varen de wedstrijd uit.
Bij het beachen verzwikt Valentijn helaas zijn enkel. In combinatie met een zonnesteek en ontstoken handen is het zeilen de dagen daarna voor Valentijn even een uitdaging.
Omdat we niet gefinshed zijn krijgen we een gezeilde tijd van de laatste finisher plus 30 minuten. Na het eten ruimen we de boot verder op, en nemen de kapotte delen, incl zeil en fok in de bus mee naar huis, zodat we daar verder kunnen kijken wat we gaan doen.
Dag 3 Dinsdag 28 januari: Précheur – Schoelcher 25 mijl
Na een slechte nacht, malend om hoe we alle problemen op gaan lossen, gaan we weer vroeg uit de veren om spullen te halen voor de boot en op tijd om 8 uur de bus te halen. We moeten flink klussen aan de boot en zijn niet de enigen. Gelukkig wacht de wedstrijdleiding geduldig tot iedereen klaar is voor vertrek. Uitdagend voor ons is nog de juiste torx sleutel vinden voor het roerbeslag. Gisteren tijdens onze monstertocht merkten we ook nog dat het roerbeslag aan één kant los zat. Uiteindelijk hebben we na een uur alle klussen gedaan en zijn we er weer helemaal klaar voor.
Nog enigszins gebroken van de vorige dag gaan we van start en varen we een prachtige race met wisselende en draaiende wind. Dit maakt het een heel tactische race en gelukkig fysiek minder zwaar dan de dag daarvoor. Met een goed gevoel en een beetje geluk kan je een dergelijke race winnen. Het veld wisselt heel erg van positie, en een losgeschoten harpje van de grootschoot kost ons kostbare tijd om te fixen. Net op het moment dat we Robin en Frank aan het inhalen zijn (de enige keer trouwens deze week).
De race gaat eerst nog een stuk de baai van Fort de France (de huidige hoofdstad) in en daarna op zee verder. Ook hier weer tal van vliegende vissen voor de boot en zelfs een zeeschildpad die zijn kopje boven water steekt. Uiteindelijk finishen wij als 24e, dankzij een gewonnen battle met een boot die vlak voor de finish omslaat. Vergeleken met de dag daarvoor hebben we genoten van een prachtige race in een schitterende omgeving. Ad finisht met een vierde plek als beste Nederlander.
Schoelcher is een prachtige plek met een mooi strand waar weer goed voor ons wordt gezorgd. Tevreden stappen we om 18.00 uur in de bus en wisselen met de anderen onze avonturen uit.
Dag 4 Woensdag 29 januari: Schoelcher – Le Marin 40 mijl
Deze dag heeft een lange wedstrijd in petto met rond de 22 knopen wind en langs de diamond rock. Het eerste stuk is heel tactisch met weer wisselende wind en een fraai spirak. Later een enorm lang kruisrak, waarin we flink strijden met Vladimir en JP. Heel gaaf en wederom fysiek pittig. Helaas hebben Wik en Cyril in een bb/sb situatie een aanvaring waardoor het roerbeslag breekt en ze de wedstrijd niet uit hebben kunnen zeilen. We moeten door een brede geul de baai van Le Marin binnen varen, met links en rechts flinke ondieptes. We vergissen ons enigszins in een boei en kunnen gelukkig de zwaarden nog net redden door een flink stuk de boot helemaal op zijn kant te varen.
Le Marin ligt in een enorme baai waar honderden boten voor anker liggen. Charter boten, live-a-boards en wereldzeilers, er ligt van alles. We varen tussen de boten door naar de finish en worden nog enthousiast begroet door een stel op een Nederlandse boot. Uiteindelijk bij de finish nog een battle met Vladimir en JP die als 13e eindigen en wij als 14e. Frank en Robin eindigen op een respectabele 4e plek, Matthieu en Bastiaan op een fraaie 3e plek en Maud en Theodoor op plek 8. Ad en Valentijn varen een prachtige race en finishen als eerste. Helaas vergeten ze de laatste boei te respecteren, waardoor ze zich uiteindelijk terugtrekken uit deze race.
In Le Marin vaart de burgemeester ook nog een stuk mee met een Hobby 16 en het hele evenement krijgt een feestelijk tintje met de DJ en weer een lekkere hap na afloop.
Dag 5 Donderdag 30 januari: Le Marin – Le Marin 30 mijl
Oorspronkelijk staat op deze dag de oversteek naar Saint Lucia gepland. Vanwege de aanhoudende harde wind en hoge golfslag wordt besloten dat we een wedstrijd voor Le Marin doen. In ieder geval geen rustdag zoals in eerdere edities. Het blijkt nog een flinke tocht te zijn van rond de 30 mijl. Maar wel weer een hele fraaie en pittige. Het is een prachtige zonnige dag, maar ook een stevige wind van 20 tot 30 knopen in de vlagen. Vanaf de start naar een boei nabij Le Roche du Diable. Dan halve wind/down wind naar een boei aan de andere kant van de baai nabij Le Roche du Diamant, waar we dag daarvoor al langs gevaren waren. En weer terug naar de andere kant van de baai en daarna naar de finish in de baai. We varen een mooie wedstrijd, waarbij op het laatst Vladimir en JP op ons uitlopen.
Waarom blijkt later als we de boot de kant op proberen te trekken. Er zit een enorme hoeveelheid water in de boot. Met hulp krijgen we de boot op de kant en blijkt dat we bij vertrek de loosdoppen niet dicht gedraaid hadden…. Niet bevorderlijk voor de snelheid, maar gegeven dit feit cq stommiteit toch nog best prima gevaren. 16e plek, nipt achter Vladimir en JP die 15e gefinished zijn. Robin en Frank zijn met een 6e plek wederom het beste Nederlandse team. Wik en Cyril eindigen op een 9e plek met 28 sec voorsprong op Maud en Theodoor. Willy en Arthur eindigen op een respectabele 12e plek. Een Belgisch team slaat om en breekt daarbij de mast omdat de boot door draait en het net geen 10m diep is. Wat een pech. Een paar dagen eerder hadden ze bij het launchen de spiboom al gebroken. Dit was weer opgelost maar nu is het helaas einde race voor hen. Er is geen reservemast meer beschikbaar.
Dag 6 Vrijdag 31 januari: Le Marin – Le Robert 38 mijl
Vandaag verlaten we de mooie omgeving van Le Marin. Uiteindelijk krijgen we deze dag alles wat er beloofd is. Er ligt een mooie startlijn in, in de wind. Gelukkig aangekondigd over de marifoon. We hebben een battle met Maud en Theodoor, maar van korte duur. In de luwte van het eiland kan de spi erop, maar een vette vlaag noopt ons tot agressief afvallen, dus snel de spi er weer af. Daarna een flink stuk opkruisen met enorme golven. We zitten Wik en Cyril aardig op de hielen en als ze bij een overstag omslaan varen we voor ze. Ongelofelijk hoe snel ze de boot weer overeind hebben en uiteindelijk ons weer passeren. We moeten enigszins vrij blijven van de kust en het is een enorme strijd met de elementen.
Eénmaal binnen het rif nemen de golven wat af en racen we met een flinke snelheid halve wind langs de oostkust. Een kritische koers, maar wel heel gaaf. Langzaam komt het zand eilandje met de palmbomen in zicht en bij ronden van de boei kan voor het laatste rak de spi er weer op. Downwind varen we op de finish af en hebben wederom een battle met Wik en Cyril. Ze winnen deze met enkele seconden verschil. Zij finishen bij het schip en wij een paar seconden later bij de boei. Een fotofinish. Eémaal aan de kant herinnert Wik ons eraan dat er ook nog een gate lag waar we doorheen hadden gemoeten… Maud en Theodoor hebben op de trampoline nog twee stukken zwaard liggen. De hele week geen noemenswaardige problemen of schade gehad en dan een moment van onoplettendheid of in elk geval pech. Op het laatste rak zijn ze op te ondiep water gekomen en hebben beide zwaarden kapot gevaren. Gelukkig hebben ze verder geen schade en is er nog een reserve set beschikbaar.
Dag 7 Zaterdag 1 februari: Le Robert – Le Robert 27 mijl
We kijken terug op een mooie race de dag daarvoor en geest en lichaam komen wat bij van alle adrenaline en inspanningen. Groot is dan ook de schrik als de baan voor deze dag bekend wordt gemaakt. Niet een afsluitend wedstrijdje in de baai, maar een serieus lange wedstrijd de baai uit en een fors stuk op zee. En dan ook nog twee rondes! Bij de briefing wordt flink geprotesteerd door de deelnemers, waaronder door ons. Er zijn trouwens ook deelnemers die graag 4 rondjes willen… De einduitslag is nog niet beslist en zij hebben baat bij een lange race. Uiteindelijk wordt de baan ingekort en moeten we één boei buitengaats ronden, om een eilandje heen en dat twee keer.
We laden ons weer op voor deze laatste race maar nemen ons ook stellig voor om op deze laatste dag geen problemen meer te krijgen. We hebben een prachtig kruisrak naar de boven boei met wederom meer dan 20 knopen wind. Bij de boven boei kan de spi er weer op. We besluiten dat dit voor ons het laatste rak is en doen niet meer mee aan de tweede ronde. Het is mooi geweest en mijn armen trekken het niet meer. Met toch een voor ons triomfantelijk laatste spirak sluiten we deze mooie serie fraaie en indrukwekkende wedstrijden af.
Frank en Robin sluiten deze race af met een mooie 6e plek op de voet gevolgd door Ad en Valentijn met een 8e plek. 16 sec daarna finishen Willy en Arthur. Maud en Theodoor halen een 12e plek, 3 sec (!) voor Wik en Cyril. Ongelofelijk hoe klein de onderlinge verschillen soms zijn, en dat na bijna twee uur varen.
Na deze laatste race tuigen we boten af, demonteren alles weer en stouwen de containers weer vol. Een stuk minder netjes dan op de heenreis. ’s Avonds om 8 uur kunnen de deuren van de container weer dicht, waarna we naar de prijs uitreiking een stuk verderop gaan. Een indrukwekkende (en ellenlange) ceremonie volgt, met vele prijzen en dankwoorden. Dat is geheel terecht, want de hele organisatie van dit evenement is een serieuze klus geweest, wat een hele ploeg enorm sympathieke vrijwilligers toch maar weer gedaan hebben. Noemenswaardig is ook de prijs die Maud krijgt als beste stuurvrouw.
En wij? Wij hebben honger, maar gelukkig wordt dat ook dit keer weer door Frank en JP opgelost met een flinke stapel pizza’s. We drinken en dansen nog wat en keren dan terug naar onze villa. De volgende dag hebben we een hele rustige dag. Opruimen, chillen en aan het einde van de dag naar het vliegveld. Wederom een beetje een logistieke uitdaging vanwege de te kleine 7 persoons auto, maar dat was niets vergeleken met alle uitdagingen die we eerder deze week getrotseerd hebben.
Tenslotte
Gaan we het nog een keer doen? Als je dat op dag 2 aan ons had gevraagd hadden we vermoedelijk overtuigend nee geantwoord. Maar na dag 2 hebben we 5 schitterende zeildagen gehad. En ja, het was pittig en fysiek zwaar. Alsof je elke dag een rondje Texel vaart. Vooral de golven en stevige wind maakten deze editie uitdagend. Het is een schitterend zeilgebied en door de ritten in de bus hebben we ook best veel van het eiland kunnen zien. Heel fraai en indrukwekkend. Turkoois water bestaat echt en dan een buitentemperatuur rond de 28 graden, een lekkere wind en lauw water maken het geheel wel heel aantrekkelijk en tegelijk was het niet een ‘walk in the park’.
Valentijn zegt hierover: De schitterende omgeving,18-25 knopen wind en zeeschildpadden om je heen verzachten de pijn wel. Het lijkt op niets van wat ik tot nu toe op catamarangebied gedaan heb en ik kan nu al niet wachten op een volgende keer.
Vladimir en JP verwoorden het heel mooi: “Het was een mix van hoogte en dieptepunten” en ze noemden deze vakantie “De hel in het paradijs”. Frank noemde deze editie gekscherend de hel van 25. Maar zonder afzien geen genieten toch?
In het eindklassement eindigt Bastiaan Tentij samen met Matthieu op een prachtige derde plek. Frank en Robin op plek 5. Maud en Theodoor op plek 9, op de voet gevolgd door Willie en Arthur op de 10e plek. Een miniem verschil tussen deze teams van 138 seconden op in totaal bijna 16 uur varen! Wik en Cyril eindige op een 14e plek, net voor Ad en Valentijn. Met een totale vaartijd van 17 uur en 40 minuten eindigen wij op een 20e plek, 5 minuten voor Vladimir en JP. Dit allemaal gevalideerd door Didier Vlamme, de president van het racecommitee.
Op 2 maart komt het verlossende bericht. We kunnen op 7 maart de boten ophalen. Om 9 uur ’s ochtends in Gravelines. Tom en ik stappen om 4 uur in de auto en samen met de andere Martinique gangers pakken we de container uit en laden onze trailers op. Een mooi weerzien met onze bondgenoten en een waardige afsluiting van dit avonduur.
Niet eerder was er een editie waar ze wel het eiland rond zijn gegaan, maar zoveel wind en golven hadden. En wij waren er bij!
Tom & Randolf
Meer foto’s en informatie over de Martinique Cata Raid is te vinden op: www.martiniquecataraid.com
